DÜŞÜNMEK SERBEST

09 Eylül 2016 Cuma 17:40

Yaratılanız…

Eksiğiz…

Yarımız...

Güçsüzüz…

Muhtacız…

Dertliyiz…

İsyankârız…

Faniyiz…

Bu kelimeleri tek bir kelimede birleştirecek olursak eğer, sadece insanız dememiz yeterli olacaktır. İnsanız elbette. Günahı sevabından çok, isyanı haddinden fazla, ahreti dünyadan uzak mı uzak.

Her yönümüzle dünya denen kaynar kazana, yukardan şöyle bir baktığımızda, bu kazanın içinde tek başımıza hiçbir şey ifade etmiyoruz işin gerçeği. Bu dipsiz kuyuda koskoca bir hiçiz. Topluluk dediğimizde bu hiçlerin oluşturduğu anlamsız yığınlardan ibaret yalnızca. Aslında ne kadar da görmezden gelinebilecek kadar küçüğüz. Tıpkı okyanusta fark edilemeyen su damlacıkları ya da çöldeki kum taneleri gibi…

Öyleyse bizi şerefli kılan, hiçlikten kurtarıp değerli hale getiren nedir şu hayatta? Neden şereflilerin en şerefliyiz diye övünüp duruyor, her fırsatta kendimizi yere göğe sığdıramıyoruz sizce.

Cevabı ise Rabbin muhatabı olmakta saklı işte. İşin aslı burada…

Bizi değerli kılan, güç ve kudretine muhtaç olduğumuz Yüce Yaratan’ın bizi diğer varlıklar karşısında yüceltmesi, yeryüzündeki tüm varlıklardan ayrı bir mertebede tutmasıdır. Onun dilemesi varsa yeryüzünde anlamlıyız yoksa hiçbir değer ifade etmeyen hiçler olarak kalmaya mahkûm oluruz.

O zaman dünyamıza bu mana âleminden bakmayı denesek Allah bilir hayatlarımız nasıl da değişecektir. Her gün benliğini yücelten, egosunu şişirmede tavan yaptıran, kibirli olmayı hayat felsefesi haline getiren biri olmanın lüzumu olmadığını görmek de zor olmayacaktır. Sadece kendi eksikliklerini düzeltebilmekle uğraşan bir insanın bir başkasının gıybetini yapmaya, yalan dolanla para kazanmaya, riyakâr şekilde davranmaya, dostlarına vefasızlığa, bir kalbi incitmeye, huzur bozmaya zaman bulamayacağını anlaması da çok zaman almayacaktır.

Dünya koca bir aldatmaca. Dev bir ayna. Gerçeklerden uzaklaştırarak İhtişamı ile tavlıyor bizleri. Biz ise kendimizi bu dev aynasında kocaman görüyoruz. Şiştikçe şişiyor, yedikçe doymuyor, içtikçe kanmıyoruz. Her geçen gün bedenimizi büyütüyor fakat bir o kadar da yüreğimizi küçültüyoruz.

Daha az seviyor, daha çok kin besliyoruz…

Daha az paylaşıyor, daha çok saklıyoruz…

Daha az sarılıp, daha çok ayrılıyoruz…

Daha az mutlu olurken, daha çok mutsuz oluyoruz…

Daha az cömertken, daha çok cimri olup çıkıyoruz…

Oysa hep bunların tersini yaptığımızı iddia ediyoruz. Yoksa biz hep kendimizi mi kandırıyoruz?

Ey insan! Sence, Rabbin “Neden hep düşünmez misiniz, akletmez misiniz” diye soruyor. Buradan sonrası senin beyninin hücrelerinin içinde…

Sevgilerimle…